Aankomst op Bali

Na een lange, maar verder soepel verlopende reis, was het even spannend bij de douane op het vliegveld van Denpasar. We hadden namelijk, naast onze gebruikelijke rugzakken, drie grote dozen bij ons vol met kleding, een drietal laptops en nog wat spulletjes voor de kinderen op Bali. Ons door meerdere gulle gevers in Nederland meegegeven. Op Schiphol ging het goed, beter dan we hadden verwacht. Regulier mochten we ieder 30 kg meenemen, en voor elke 5 kilo meer betaal je dan 30 Euro. We hadden 20 kilo overgewicht, dus reken maar uit. Maar het aardige meisje bij de incheckbalie rondde dat behoorlijk af naar beneden, toen we vertelden dat het vooral om kleding ging voor kinderen op Bali. De douane in Denpasar deed veel moeilijker bij het zien van de drie grote dozen, en het was wat lastig om het allemaal uit te leggen. Met een brief in het Bahasa, waarin de doelstellingen van de stichting beschreven staan, lukte het toch. Wel moest eerst een doos worden opengemaakt, maar toen de ballonnen, schriftjes en T-shirts tevoorschijn kwamen, bevestigde dat ons verhaal. Gelukkig openden ze niet de doos met de drie laptops....

Nog eens ruim drie uur in de auto, bracht ons naar ons vaste hotel in het noorden van Bali, Kalibukbuk. De staf van Villa Jaya verwelkomde ons als de oude bekenden die we inmiddels zijn. We hadden weinig tijd om uit te rusten, want diezelfde avond waren we uitgenodigd door de familie Jongeneel, een nieuwe sponsor, om met hen te komen eten bij hotel Chonos. Het was heel leuk om Henk en Corrie, en hun dochter Daniëlle en vriend Bart, en zoon Nick, te ontmoeten hier. We hadden al uitgebreid van te voren met hen gemaild, om e.e.a. te regelen voor hun bezoek aan ''hun'' kinderen (de familie sponsort maar liefst acht kinderen, en Daniëlle en Bart zelf ook nog twee), en nu zagen we hen in levende lijve ver van huis. Het werd een gezellige avond, maar om negen uur ging voor mij (Hetty) het licht toch echt uit.

De volgende ochtend om acht uur hadden we alweer onze eerste afspraak op lagere school nr. 2 in Kalibukbuk. De gesponsorde kinderen waren er, met hun ouders. Onze vaste tolk en begeleider, Komang, was er ook weer bij. We hadden dit keer van te voren door hem ook brieven laten uitdelen voor alle ouders en kinderen, waarop ze een verhaaltje en/of tekening konden zetten. Zoals gebruikelijk werd het geld voor de kinderen overhandigd aan het hoofd van de school, in bijzijn van de kinderen en hun ouders. We deelden T-shirts uit (ons gegeven door het bedrijf New Wave in Mijdrecht) en Tjeerd maakte weer foto's van alle kinderen, ook met hun ouders. Het schoolhoofd vroeg ons of we wat extra geld hadden voor een speciaal project om goede leerlingen te belonen. Aangezien we zelf ook al van plan waren om te zien of we iets op de scholen kunnen doen, dat ten goede komt aan alle leerlingen, en we wat extra geld hebben binnengekregen dit jaar (sponsorloop Tom Molenaar, verkoop planten, subsidie gemeente), leek ons dit een prima idee.

We hebben afgesproken dat de beste drie leerlingen van klas 5 en 6, aan het eind van dit nieuwe schooljaar een speciale prijs krijgen: een geldbedrag gedoneerd door de Stichting.

Daarna door naar de volgende lagere school, ook in Kalibukbuk. Het is altijd wel weer spannend om te zien of alles klopt, of alle kinderen er zijn, of ze nog naar school gaan, en of de school haar administratie ook op orde heeft. Dat bleek behoorlijk goed op deze twee scholen. Een aantal leerlingen van klas 6, was doorgegaan naar het vervolgonderwijs, en om onduidelijke reden was er ook eentje gestopt.

's Avonds hadden we opnieuw afgesproken met de familie Jongeneel, die had voorgesteld om ''hun'' kinderen en ouders uit te nodigen voor een gezamenlijke maaltijd. We hadden een restaurant gereserveerd, en hebben daar met ca. 20 personen een mooie avond gehad. Voor de kinderen en hun ouders was dit een zeer uitzonderlijke situatie: uit eten gaan, dat doen ze natuurlijk nooit, daar is geen geld voor. Toen namen wij ook afscheid van de familie Jongeneel, want zij zouden de volgende dag weer vertrekken naar Nederland.

Vrijdag waren de laatste twee scholen in dit deel van Bali aan de beurt, nog één in Kalibukbuk (SD4), en lagere school nr. 1 (SD1) in Anturan. Een basisschool in Mijdrecht, de Fontein, sponsort ook een aantal kinderen op deze school. We hadden een 60-tal tekeningen bij ons, gemaakt door kinderen van de Fontein, om aan kinderen van SD1 Anturan te geven. Ons voorstel aan de leerkracht van Anturan was, om de kinderen daar  te vragen ook een tekening te maken voor kinderen van de Fontein, en dat uit te wisselen. Dat vonden ze een leuk idee, en ze zouden de komende dagen hun kinderen vragen om een tekening te maken voor een Nederlands kind.

De laatste groep kinderen ontmoetten we zaterdag bij Komang thuis: degenen die op de junior en senior high school zitten. Na zes jaar lagere school (SD=Sekolah Dasar), is er de SMP (Sekolah Menengah Pertame) = junior high school van drie jaar, en daarna de SMA (Sekolah Menengah Atas) = senior high, van nog eens drie jaar. Omdat dit teveel scholen zijn om te bezoeken, regelen we de betaling aan deze kinderen individueel, ook in bijzijn van hun ouders. Deze groep wordt steeds groter, dus het was een gezellige drukte bij Komang thuis. Hij is ook degene die controleert of deze kinderen inderdaad naar school blijven gaan.

Na drie drukke dagen, hadden we alle kinderen en hun ouders in Kalibukbuk en Anturan ontmoet. Maandag is Pancasari aan de beurt.